Het zal binnenkort twintig jaar geleden zijn dat het Noorse Huis van Vertrouwen Kirkelig Kulturverksted begon samen te werken met de Iraanse zussen Mahsa en Marjan Vahdat en het minste dat je over die samenwerkingen kan zeggen, is wel dat ze een pak prachtige muziek opgeleverd hebben. Dat gebeurde meermaals in duo-formaat, maar zowel Mahsa als Marjan brengen geregeld solowerk uit en dat kun je klasseren onder traditionele Perzische muziek: de stem krijgt de hoofdrol en de begeleiding gaat nergens en nooit overwegen.

Het spreekt daarbij voor zich dat Iraanse vrouwen in ballingschap heel hard gedreven worden door heimwee naar het prachtige geboorteland dat ze moesten ontvluchten en dat ooit zo’n culturele parel was.
Voor haar nieuwe plaat -haar derde soloproduct-, ging Marjan in zee met de Noorse toetsengrootmeester en producer Bugge Wesseltoft, al verliep het maakproces van de plaat niet meteen zoals gebruikelijk was. Vanwege Covid en de gevolgen ervan, konden de muzikanten elkaar niet in levende lijve ontmoeten om de plaat op te nemen: Marjan verblijft in de Verenigde Staten en de muzikanten in Noorwegen, zodat ze vanop afstand moesten samenwerken aan de plaat die, ondanks dat gegeven, toch verrassend organisch klinkt. De zangpartijen werden door Marjan als eerste opgenomen en via het internet naar de muzikanten gestuurd, die, één na één hun partijen inspeelden en op die manier ook de arrangementen opbouwden.

Zodra dat allemaal klaar was, was het vooral een kwestie van productie: Wesseltoft moet vele uren in de studio gesleten hebben om het geheel te laten klinken zoals het vandaag klinkt: het lijkt op geen enkel moment op knip- en plakwerk en de soundscapes die rondom de stem van Marjan uitgewerkt werden, klinken echt alsof ze werden ingespeeld door muzikanten, die wel degelijk in één en dezelfde ruimte aanwezig waren bij de opnames. Nu, dat zegt veel over de kunde en de bekwaamheid van die muzikanten:bassist Jo Berger Myhre en drummer Kenneth Ekornes zijn dan ook niet meteen beginners en ze kunnen beiden prat gaan op een curriculum dat vooral grootse tekenen van diversiteit vertoont.

De Ney van Pasha Hanjani en de kamanche van alomtegenwoordige Shervin Mohajer werden in Teheran opgenomen en Wesseltoft slaagde erin om al die ingrediënten samen te brengen tot een geheel van ontstellend hoog niveau. Dit is een plaat van bijna een uur, in een taal en een stijl, waar we hier allerminst vertrouwd mee zijn en toch merk ik keer op keer dat de tijd werkelijk voorbij vliegt telkens ik de plaat beluister. Daar zal overigens het CD-boekje in zekere mate toe bijdragen: de teksten lijken vaak over liefde en verlangen te handelen, terwijl ze, net zo goed over heimwee en eenzaamheid kunnen gaan. Dat kom je pas te weten, als je de knappe Engelse vertalingen er bij neemt. Ik was een jaar of vier geleden compleet ondersteboven van “Serene Hope”, de vorige plaat van Marjan, maar deze gaat er nog een flink stuk overheen, wat mij betreft: je vindt zelden een een zangeres die zo overtuigend en tegelijk poëtisch uit de hoek kan komen. Prachtige plaat, zo simpel is het!

(Dani Heyvaert)